Kiedy Ewa Michalska podała przystawkę, która wyglądała jak bursztyn, a była karmelizowaną kapustą kiszoną, wiedziałam że to początek czegoś niezwykłego. Potem było jeszcze lepiej, bo na stole w środku mazurskiego lasu ukazały się skarby okolicy w jej autorskiej interpretacji. Kolację kończyłam deserem z zapachem sosnowych szyszek i refleksją, że chętnie bym Ewę przygarnęła do domu wraz z jej przepisami i koszami całego mazurskiego dobra, które potrafi tak skutecznie wynaleźć. Niestety ten projekt się nie udał, ale powiódł się inny. Ta książka to przepiękna opowieść o regionie, o którym opowiadał Wańkowicz i Nienacki, a gdzie Stachura uczył się patroszyć rybę. Opowieść Ewy zawiera precyzyjnie wymierzone składniki posypane miłością do Mazur. A najlepsze jest w niej to, że są to historie, które dzięki tej książce każdy może opowiedzieć sobie sam i ponieść dalej, chociażby zapraszając przyjaciół na kolację.

Ola Szałek
Slowhop.com